از یاد نبریم در جهانی زندگی می کنیم، که گاه رد پای ما بیشتر از یک روز دوام ندارد و گاهی تنها چند لحظه..
قریب به یکسال از شنیدن خبر مبهوت کننده مرگ سپید ۸ تن از همنوردانمان در دیزین گذشت و چه زود هم گذشت! انگار همین دیروز بود.کاش برای خانواده داغداران هم به همین زودی گذشته باشد. به همین راحتی! کاش می شد با صعود به بلندترینها یا فرود به عمیقترینها بازگردانشان. داغهایی در حال تازه شدن است، زخمهایی که باز می شود، اشکهایی که می ریزد.
گیاه وحشی کوهم نه لاله گلدان
مرا به بزم خوشی های خودسرانه مبر
به سردی خشن سنگ خو گرفته ام مرا به خانه مبر…
(زادگاه من کوه است)
