فردوسی بزرگ، با سرودن داستانهای ملی و تاریخ باستانی سرشار از عظمت و غرور و فر و شکوه، افتخارهای فراموش شده روزگاران سرافرازی را به یاد ایرانیان آورد و روح آزادگی و بزرگواری را در آنان دمید و عشق به ایران و خشم و بیزاری از دشمنان ایران را در دلهای آنها برانگیخت.
وی بی هیچ تردید بزرگترین شاعر ایران و شاهنامه او ارزنده ترین شاهکار جاودانه ی زبان، اندیشه و فرهنگ ایرانی است و بسیاری از پژوهشگران آنرا بزرگترین حماسه جهان خوانده اند.
استاد توس با آگاهی و دانش بیکران خود از زبان پارسی، پایه های زبان را استواری بخشیده و راه گویندگان پس از خود را هموار ساخته است.
شاهنامه پشتوانه زبان ماست و با حفظ زبان، فرهنگ، آداب و رسوم و سنتها، داستانها و تاریخ ملی موجب همبستگی و پیوستگی ملی ایرانیان است.
شاهنامه نمادی از ایستادگی و جاودانگی ملت بزرگ ایران است.
فردوسی، نام و یاد قهرمانان بزرگ ایران زمین را ماندگار کرده، اما در این میان بزرگترین قهرمان، خود او و با شکوهترین حماسه، کار و زندگی اوست.
بناهای آباد گردد خراب ز باران و از تابش آفتاب
پی افکندم از نظم کاخی بلند که از باد و باران نیابد گزند
برین نامه بر عمرها بگذرد بخواند هر آن کس که دارد خرد
بسی رنج بردم بدین سال سی عجم زنده کردم بدین پارسی
جهان کردهام ازسخنچونبهشت از این بیش تخم سخن کس نکشت
چو این نامور نامه آمد به بن ز من روی گیتی شود پر سُخُن
نمیرم از این پس که من زندهام که تخم سخن را پراکندهام
هرآن کس که دارد هـُشو رایودین پس از مرگ، بر من کند آفرین
کارگروه برنامه ریزی و تحقیق
احمدی
