در ورزش کوهنوردی تمرین اهمیت فوق‌العاده‌ای دارد. زیرا این عامل مؤ‌ثر، نه تنها از بروز حوادث جلوگیری می‌کند؛ بلکه مانع خستگی و ضعیف شدن روحیه افراد نیز می‌شود.
برای اینکه از اثرات سودمند ورزش کوهنوردی بهره‌مند شوید و در ضمن سلامتی و تندرستی خود را نیز به خطر نیندازید؛ باید به تدریج تمرین کنید تا ورزیده شوید. قبل از تمرین نباید کارهایی انجام بدهید که در توانتان نیست.
یک کوهنورد مجرب و ورزیده کمتر دچار پیش‌آمدهای ناگوار می‌شود؛ چون دارای عضلات ورزیده و استحکام مفاصل است. اگر شخصی بدون تمرین اقدام به کوهنوردی بکند نه تنها حوادث عادی مثل دررفتگی و پیچ‌خوردگی و شکستگی پا او را تهدید می‌کند؛ بلکه عوارض سخت‌تر و خطرناک‌تری مثل فشارخون و فشارآمدن به قلب نیز سلامت بدن او را به خطر می‌اندازد.
تمرین، باید فرد را طوری آماده کند که بتواند بدون فشار خستگی به ورزش دلخواه خود که کوهنوردی است، بپردازد. تمرین در کوهنوردی تدریجی و طولانی است.
کوهنورد برای عادت کردن به آب و هوای کوهستان و ارتفاعات باید تمرین کند. بشر تنها موجودی است که می‌تواند بدون احساس ناراحتی زیاد، تغییرات مهم آب و هوایی را تحمل کند. البته به شرط اینکه به تدریج بدن خود را به سرما و گرما عادت دهد تا بدن در برابر دگرگونیهای ناگهانی هوا توانایی کافی داشته باشد. توانایی بدن محدود است؛ بنابراین کوهنورد در برخورد با شیبهای تند سنگی و خاکی یا راه‌پیمایی در برف سنگین با داشتن کوله پشتی بزرگ ناچار است روند حرکت خود را کند کند و آهسته گام بردارد تا بدن بتواند در مقابل کاری که از آن خواسته شده است، عکس‌العمل مناسب نشان دهد.
موقع راه رفتن، قدم‌ها را باید محکم برداشت ولی آرام حرکت کرد. باید مراقب بود که پوتین‌ها یخ نزند و هنگام استراحت آن را داخل کوله گذاشت. در ارتفاعات پای کوهنورد ورم می‌کند، بنابراین بهتر است کفش و جوراب کوه یک شماره بزرگتر از پا باشد.
