کوه در ادبیات

از میان پنجره پیداست نقش کوه ایستاده همچو دیرینه حکیمی با فراست، تهی ز هر تمنا، لبریز از عشق. … بس درختان و گلان می‌مکند از شیرة جانش دمادم. خاطرش مختل نگردد