صعود به قله « دلو » ۳۰۹۷ متر

( به مناسبت چهلمین روز کوهنورد در فارس و دوازدهمین سالروز تاسیس تشکیلات کوهنوردی ردپا )

گزارش صعود به قله دلو (Dalou summit)
کوه دلو با ارتفاع تقریبی 3100 متر، مرتفع‌ترین قله جنوب شیراز است که بر اساس منابع آخرین شاخه جنوبی رشته کوه زاگرس به شمار می‌رود. در کوهپایه این کوه، دهستان سیاخ دارنگون (دارنگان) قرار دارد که خود از تعداد زیادی روستا تشکیل شده است. برای رسیدن به این قله باید در مسیر جاده شیراز-قائمیه و مشاهده تابلوی دور برگردان سیاخ دارنگون وارد جاده‌ای باریک به مختصات UTM: X= 633584, Y= 3276382 شده و ابتدا از روستای نجم آباد گذر نمود. سپس با عبور از پل رودخانه قره آغاج و نرسیده به روستای دارنگون، به سوی جاده‌ای خاکی رفت که به ارتفاعات دلو ختم می‌شود. در مسیر پیمایش این کوه طبیعت هر لحظه جلوه‌ای متفاوت را آشکار می‌سازد که رودخانه، درختان داغداغان، جنگل درختان شن (پلاخور)، سنگ‌های سفید و متخلخل و در نهایت فسیل‌های دریائی قله، رازهای روزگاران زمین‌شناسی و اطلاعات نهفته زیادی را به روی عاشقان طبیعت عرضه می‌کند. گفتنی است به افتخار دوازدهمین سال‌روز تأسیس باشگاه کوهنوردی ردپا و چهلمین سال‌روز کوهنورد در استان فارس، برنامه‌ریزی برای صعود این قله صورت گرفت.
این برنامه در تاریخ 7 آبان سال 1400 و رأس ساعت 5 صبح توسط باشگاه کوهنوردی ردپا از میدان معلم شیراز شروع شد. در ابتدا اکسیژن خون و دمای بدن افراد گروه کنترل شد و سپس با رعایت کامل موارد بهداشتی با خودروهای شخصی پیش به سوی مقصد شدیم. ساعت 6:15 بود که خودروها را پاک نموده و پس از انجام نرمش به راه افتادیم. در ابتدای مسیر، تنگه‌ای معروف به “تنگ خانی” قرار دارد که به دلیل عدم بارندگی در سال جاری، حجم آب آن بسیار کم شده بود، اما درختان داغداغان، گردو و چنار مجاور رودخانه همچنان شاداب و با طراوت بودند. ساعت 8 بود که مختصر استراحتی کردیم و سپس به یک حوضچه سنگی رسیدیم که از یک طرف از آب چشمه پر می‌شد و از سمت دیگر جوی‌های سیمانی آب آن را به پائین دست هدایت می‌کردند. در ادامه مسیر به یک اکوسیستم بی نهایت زیبا رسیدیم که پوشیده از درختان شن (پلاخور) بود. این گونه با ارزش درختی از مشخصات بارز جنگل‌های زاگرس است که پیش‌تر از ترکه‌های گرد چوب آن برای تیرک نان پزی استفاده می‌شد. نکته دیگر ارتفاع درختان پلاخور منطقه بود که گاهی تا 6 متر هم می‌رسید. در ادامه مسیر گروه در مکان زیبائی برای صرف صبحانه توقف نموده و پس از آن به یک حوضچه سنگی دیگر رسیدیم. با درگر به مسیر خود ادامه دادیم و به دشتی رسیدیم که سنگ‌هائی متخلل، سفید و با ظاهری متفاوت در آن جلوه‌نمائی می‌کرد. شکل ظاهری سنگ‌ها شبیه اسکلت حیوانات منقرض شده بود. در هر صورت پیمایش خود را ادامه داده و رأس ساعت 12 به بلندای قله دلو به ارتفاع 3097 متری رسیدیم، به یاد دلیر مردان و شیر زنان سرود ملی خواندیم و عکس‌های یادگاری گرفتیم. در کنار قله فسیل بازوپایان (Brachiopods) و دوکفه‌ای‌ها (Bivalvia) مربوط به دوره کامبرین به چشم می‌خوردند که خود گواه این مطلب است که زمانی سراسر این منطقه زیر آب بوده است.
پوشش گیاهی منطقه بسیار متنوع بوده و دارای مشخصات جنگل‌های ایرانی-تورانی است. در فصل بهار در ارتفاعات منطقه لاله‌های واژگون رشد نموده و فلور بی‌نظیری برای عاشقان طبیعت به وجود می‌آورد، اما در فصل پائیز هم درختان زالزالک و داغداغان دارای میوه هستند. از بوته‌ها و درختچه‌ها می‌توان به ارژن، سُداب، فراسیون، گوش بره، گَوَن و هزارخار اشاره کرد. لازم به ذکر است این برنامه شامل 23 کیلومتر پیمایش بود که با وجود استراحت‌های کوتاه به مدت 12 ساعت به طول انجامید و تجربیات بسیاری برای همنوردان به همراه داشت.

گزارش‌نویس: افشین امامی‌خواه