گزارش صعود به قله بل

قله بل واقع در جنوب شهرستان اقلید، بام استان فارس یا به عبارتی بلندترین قله استان فارس و از قلل زاگرس است. شهرستان اقلید واقع در شمال استان فارس دارای آب و هوای سرد و کوهستانی بوده و از قدیم این دیار را کلید گشودن و فتح مملکت فارس به شمار آورده‌اند تا جائی که نام قدیم آن کلید بوده است. فتح قله بل برای بسیاری از کوهنوردان به راستی همان پیش نیاز فتح قله دماوند یا کلید فتح بام ایران است. برای دسترسی به قله بل اندکی پس از خروج از شهر اقلید و عبور از بلوارهای بلند آن، جاده‌ای خاکی وجود دارد که تقریباً در انتهای این مسیر باغات پراکنده و حوضچه آبی است که شروع پیمایش کوهنوردان محسوب می‌شود.
همنوردان باشگاه ردپا در تاریخ دهم تیر ماه (روز پنج‌شنبه) سال 1400 و در ساعت 16 بعدازظهر از میدان معلم ضمن تب سنجی و رعایت پروتکل بهداشتی سوار مینی‌بوس شده و راهی شهرستان اقلید شدند. در مسیر اتوبان اصلی شیراز-اصفهان و قبل از ورود به شهرستان اقلید شهرهای مهم دیگری مثل مرودشت، صفاشهر (دهبید)، پاسارگاد، قادرآباد و سورمق هم وجود دارند که تقریباً همگی از شهرهای شمالی و سردسیر استان فارس به شمار می‌روند. ساعت نه و پانزده دقیقه شب به انتهای مسیر خاکی درست در ابتدای مسیر پیمایش خود رسیدیم و شام را زیر آسمان پرستاره و زیبای آنجا صرف کردیم. گروه شب را در همان مکان سپری کرد. البته گروه‌ها و کوهنوردان دیگری از شهرهای مختلف هم در آنجا حضور داشتند و هوای شب نسبتاً خنک و رو به سردی بود. ساعت سه و نیم بامداد بود که اعضای گروه چادرهای خود را جمع نموده و با آمادگی کامل راهی صعود به قله شدند. پس از اینکه کمی از محل کمپ خود فاصله گرفتیم، حرکات پیش گرم و کششی مناسبی انجام دادیم و مسیر را در پیش گرفتیم. دو بار در طول مسیر در ساعات پنج و پانزده دقیقه و پنج و نیم استراحت موقتی برای صرف آب داشتیم و ساعت شش صبح به پناهگاه قله بل در ارتفاع 3550 متری رسیدیم. پناهگاه یک ساختمان سیمانی بود که در کنار آن شیر آبی از آب سرد چشمه نصب شده بود. گروه صبحانه مختصری در این مکان صرف کرد، زیرا از این قسمت شیب مسیر رفته رفته بیشتر و پیمایش سخت‌تر می‌شد.
حرکت را ادامه دادیم و اندکی پیش از صعود به قله در ساعت هفت و چهل دقیقه مختصر آبی نوشیدیم. پوشش گیاهی از پناهگاه تا خود قله بسیار زیبا بود. بوته‌های بومادران با گل‌ آذین‌های زرد رنگ خود جلوه‌نمائی می‌کردند. در این مسیر گیاه سریش ایرانی هم با گل‌های سفید رنگ خوشه‌ای خود دیده می‌شد. گونه‌ای پرنده با نام چک ابلق با بال‌های سیاه و سفید خود آوائی زیبا در کوهستان طنین انداز کرده بود. با این همه زیبائی با خواندن سرود ای ایران به یاد دلیر مردان و شیر زنان ایران زمین رأس ساعت هشت صبح و در روز جمعه قله را فتح نموده و عکس‌های یادگاری بر فراز آن ثبت نمودیم. ارتفاع این قله 4050 متر است و بر بلندای آن کوه‌های اطراف در سطح پائین‌تری دیده می‌شوند. مسیر برگشت را در ساعت هشت و پانزده دقیقه در پیش گرفتیم و در نهایت ساعت دوازده و سی دقیقه به پائین کوه رسیدیم و این برنامه به یاد ماندنی را به پایان رساندیم.

✍گزارش : افشین امامی‌خواه